ANDROMEDA

                 O kadar farkında değiliz ki hiçbir şeyin. Körüz sanki veyahut takmışız toz pembe at gözlüklerimizi, parmaklıklarla sarılı bir pencereden tek bir duvara bakıyoruz. O denli dalmışız ki hayatımızdaki koşuşturmacaya kendimizi tamamen unutmuşuz. Dünyayı unutmuşuz… Yaşamak ne demek bilmiyor değiliz lakin biliyor olmamızın da hayatımıza hiçbir etkisi yok. Belki de bir gün nefeslerimizi boşa dahi olsa tüketemeyeceğimizi unutuyoruz. Halbuki şu an bizim için önemli olan ay sonu gelecek faturalar, okul ve notlar… Bu anlardan da geriye kalan hiçbir şeyi yapmamayı tercih eden bizler varız. Bir de unutmadan söyleyeyim. Dillerimizde sürekli dolanan ‘yorgunum’lar. Kabul edin, kabul edelim daha yorulmadık. Sadece kaçmak, odaya kapanmak ve kendinizi dinlemek istiyorsunuz. İnanın ki anlıyorum. Çoğu zaman zor geliyor yapmacık ve sahte ilişkiler fakat zaman akıp da artık şu ana sahip olamadığımız da bu ana ait pek çok şeyi özlüyor olacağız. Biliyorum, hayat zor. Biliyorum, yaşamak için

 Açık balkon kapısından giren soğuk hava titretiyordu bedenimi. İnsanların uğultusu düşüncelerimin uğultusuyla birleşiyor ve beynime ince bir ağrı olarak giriyordu. Sahte yüzler, sahte gülüşler, sahte düşüncelerin hepsi midemi bulandırıyordu. İnsanların gerçek yüzlerini gördükçe tiksinmemek elde değildi. Oturduğum yerden kalkıp çevremdekilerin bakışlarına aldırmadan dışarı çıktım. Kapıyı kapatmak üzereyken annemin sesi doldu kulaklarıma. “Bu şekilde nereye gidiyor..”         "Hiç"                                                 Kapı cümlesi bitmeden kapandığından benim mırıltımı duymamıştı. Onu da boş verip yürümeye başladım. Nereye gittiğimi bende bilmiyordum. Soğuk rüzgar ince kıyafetlerin sardığı bedenimi bıçak gibi sıyırıp geçiyordu. Zaten üşüyen bedenim titremeye başlamıştı. Ama umursamadım. Amacım neydi bende bilmiyordum. Kaçmak? Sıcak gözyaşlarımın soğuk yanaklarımı ıslat

              İnsanlar kötüydü kitaplara sığındım.     -Cemil Meriç K üçük galaksimizde karman çorman hislerle karşılıyoruz sizi. Üzgünüz, burası biraz dağınık. Yıldızların arkasında gizlenmiş hikayelerden oluşan evrenimizde bizimle beraber olacağınız için teşekkür ederiz. Yeni bir gökyüzüne, kıtaya ve hatta evrene ulaştığını zanneden insanların hislerini bilirsiniz. Heyecan, tutku ve bir miktar da korku. Heyecan duyacağınız -duyacağımız- bir yolculuğa çıkalım mı? O halde Andromedaya hoş geldiniz. -Calypso&Tethys