ANDROMEDA

Mutlu gibi görünen hayatımın herkes gibi bir patlama noktası vardı. Hisler patlama noktasına geldiğinde kimi göz yaşlarıyla, kimi kelimelerle kimi de sessizliğiyle anlatırdı bu durumu. Tüm her şeyin beni deli gibi boğduğu o anlarda bende sessizliğe bürünüyordum. Çünkü ağlasam neden diye soracaklar, anlatsam anlamayacaklardı. Bu yüzden biriken onca şeyden kaçmak için şehrin tüm gürültüsünden uzak, saatte yanızca iki aracın geçtiği sessiz uçurum kenarına kaçıyordum. Dalları uçuruma sarkan büyük çınar ağacı benimle aynı dili konuştukları halde hiçbir bok anlamayan insanlardan daha iyi anlıyordu beni. Yada yavaş yavaş deliriyordum. Dertleşmek için bir çınar ağacının yanına gelmek de tastikliyordu delirdiğimi. Evet! Evet! Kesinlikle deliriyordum. Rüzgar ağaç yapraklarıyla dans ederken düşünmeyi bırakıp bende hislerimi kaldırdım dansa. Dans etmeyi bilmeyen bir kişinin partnerinin ayağına basması gibi hislerim ayağıma her bastığında canım acıyordu… -Calypso